|
บทที่ 4
ธรรมทูต : กระแสเรียกธรรมทูต
23.แม้ว่าศิษย์ของพระคริสตเจ้าทุกคนมีส่วนในหน้าที่เผยแพร่ความเชื่อ พระคริสตเจ้าย่อมเรียกคนที่พระองค์พอพระทัยในหมู่ศิษย์ของพระองค์เสมอให้มาอยู่กับพระองค์
และส่งไปประกาศเทศนาแก่ชนชาติต่างศาสนา (เทียบ มก.3:13 และต่อๆไป)
เพราะฉะนั้นอาศัยพระจิตซึ่งแบ่งปันพระคุณพิเศษตามที่พอพระทัยเพื่อประโยชน์ของพระศาสนจักร (1 คร.12:11) จึงดลใจให้เกิดกระแสเรียกธรรมทูตขึ้นในใจของแต่ละคน พร้อมทั้งบันดาลให้เกิดคณะนักบวชขึ้นในพระศาสนจักร คณะเหล่านั้นรับหน้าที่ประกาศข่าวดีอันเป็นหน้าที่ของพระศาสนจักรทั้งมวลเหมือนดังเป้นภาระหน้าที่ของตนเอง
ผู้ที่มีเครื่องหมายแสดงว่ามีกระแสเรียกเป็นพิเศษคือ ผู้ที่มีอุปนิสัยดี เหมาะสมด้วยคุณสมบัติและสติปัญญา และได้รับการอบรมให้พร้อมที่จะทำงานธรรมทูต
ไม่ว่าจะเป็นคนพื้นเมืองหรือชาวต่างประเทศ ได้แก่ พระสงฆ์ นักบวชและฆราวาส เมื่อผู้มีอำนาจโดยชอบทางศาสนาส่งไป
เขาก็ไปด้วยความเชื่อและนบนอบเชื่อฟังไปหาผู้ที่อยู่ห่างไกลจากพระคริสตเจ้า โดยถือว่าเป็นผู้คัดไว้ต่างหากสำหรับงานที่เขาได้รับเลือกให้ไปทำ (เทียบ กจ.13:2) ในฐานะเป็นศาสนบริกรประกาศข่าวดี "เพื่อให้คนต่างศาสนาได้เป็นเครื่องบูชาที่พอพระทัย เพราะพระจิตทรงบันดาลให้ศักดิ์สิทธิ์" ( รม.15:16)
|
